του Γιάννη Ρούπα
Στην περίπτωση της ακτινιδιάς, η φυσιολογική ευαισθησία του καρπού και η μικρή ανοχή σε φαινόμενα τροφοπενίας, θέτουν αυστηρούς περιορισμούς στο χρονοδιάγραμμα των καλλιεργητικών επεμβάσεων, ιδίως στο κομμάτι της λίπανσης.
Η βασική ξεκινάει ουσιαστικά στις αρχές της Άνοιξης. Το λίπασµα που θα επιλεχτεί πρέπει να είναι σύνθετο µε λίγες µονάδες φωσφόρου και αρκετές καλίου και αζώτου, ενώ το κάλιο µπορεί να είναι είτε θειικό είτε χλωριούχο. Αν οι ανάγκες επιτάσσουν την αύξηση της βλάστησης τότε οι µονάδες αζώτου θα είναι υψηλές. Με βάση τα στοιχεία έμπειρων γεωπόνων, η ακτινιδιά σε πλήρη παραγωγή άνω των 4-4,5 τόνων ανά στρέµµα απαιτεί 17 κιλά αζώτου, 4 κιλά φωσφόρου και 28 καλίου, ενώ σηµαντικές είναι και οι στρεµµατικές απαιτήσεις της σε ασβέστιο (22,5 κιλά) και σε χλώριο (7,5 κιλά). Στη συνέχεια στο παραγωγικό δέντρο εφαρµόζεται τόσο επιφανειακή όσο και διαφυλλική θρέψη. Συνήθως στο χρονικό διάστηµα ανάπτυξης του καρπού προς τα μέσα καλοκαιριού παρέχεται διαφυλλική λίπανση, ώστε το φυτό να λάβει το µέγιστο από πλευράς θρεπτικών στοιχείων. Η ακτινιδιά χρειάζεται περίπου το 65% του αζώτου στο σκάσιμο των οφθαλμών και το υπόλοιπo σε μία ή δύο δόσεις Άνοιξη και Καλοκαίρι.
Πλήρης ανάλυση πριν μπει λίπασμα
Αν υπάρχει μία καλλιεργητική νόρμα που πρέπει να εξαλειφθεί, αυτή είναι η προσφορά θρέψης δίχως εδαφολογική ανάλυση. Ιδιαίτερα σε καιρούς κλιματικής αστάθειας, όπου τα φαινόμενα έκπλυσης σε μεγάλες μπόρες είναι έντονα την περίοδο της Άνοιξης, είναι επιτακτική η ανάγκη να προηγείται ανάλυση του χωραφιού για να αποφευχθούν τόσο φαινόμενα τροφοπενίας όσο και υπερλίπανσης. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που το έδαφος διαθέτει περιεκτικότητα σε φώσφορο τουλάχιστον 40 – 50 ppm, δεν απαιτείται η ενσωµάτωση περαιτέρω ποσότητας. Η παρουσία ικανής ποσότητας φωσφόρου πρωιμίζει την παραγωγή και βελτιώνει τη καρποφορία.
Ξεχωριστός ο ρόλος ασβεστίου και χλωρίου
Το χλώριο δρα κατά πολλών ασθενειών προσδίδοντας αντοχή στην ακτινιδιά κατά των μυκητολογικών και βακτηριακών προσβολών. Η ακτινιδιά είναι από τα φυτά που αγαπούν το χλώριο, (απορροφά περισσότερο από τον Φωσφόρο), και μπορεί να δεχθεί χλωριούχα λιπάσματα και έχει γενικά ανάγκη από υψηλές συγκεντρώσεις χλωρίου στους ιστούς για να αναπτυχθεί. Στον αντίποδα, η ακτινιδιά είναι εξαιρετικά ευαίσθητη στο βόριο, με αποτέλεσμα να παρουσιάζεται τοξικότητα ακόμη και σε ελαφρά υψηλότερες συγκεντρώσεις από την άριστη.
Ως το κυριότερο στοιχείο συντηρησιµότητας των καρπών περιγράφουν το ασβέστιο οι γεωπόνοι. Καρποί µε χαµηλό επίπεδο ασβεστίου δεν συντηρούνται καλά, µαλακώνουν και υποβαθµίζονται γρήγορα, ενώ είναι και ευπαθείς στις διάφορες µυκητολογικές προσβολές. Καλό είναι να γνωρίζει ο παραγωγός πως στην περίπτωση του ασβεστίου, υπάρχει ισχυρός ανταγωνισμός μεταξύ βλάστησης και καρπών. Όταν η βλάστηση είναι ισχυρή και πλούσια και η καρποφορία µικρή, τότε το ασβέστιο οδεύει προς τα φύλλα και τους βλαστούς, ενώ αν η καρποφορία είναι µεγάλη και η βλάστηση περιορισµένη, το ασβέστιο οδεύει στους καρπούς. Χρειάζεται να υπάρχει εξατομικευμένο πλάνο θρέψης σε επίπεδο αγροτεμαχίου.