Ο κ. Έξαρχος επισημαίνει ότι το ακτινίδιο είναι «ανεμόγαμο» φυτό, κάτι που σημαίνει ότι η μεταφορά της γύρης για τη γονιμοποίηση του θηλυκού άνθους από το αρσενικό γίνεται με τον αέρα, αλλά, κυρίως, είναι «εντομόγαμο» φυτό, δηλαδή η γύρη μεταφέρεται με τα έντομα. Το πιο σημαντικό από τα έντομα που συμμετέχουν στη διαδικασία γονιμοποίησης του ακτινιδίου είναι η μέλισσα, με τον κ. Έξαρχο να υπενθυμίζει ότι στην Αμερική οι μελισσοκόμοι αξιοποιούν τις μέλισσες πρωτίστως για επικονίαση και δευτερευόντως για την παραγωγή του μελιού.
Αυτό αποδεικνύει ένα σημαντικό πείραμα που έγινε πάνω στο θέμα αυτό στον ελληνικό χώρο, όπου σε πολλά φυτά ακτινιδιάς κατά την περίοδο της ανθοφορίας, τοποθετήθηκε σε ένα μέρος των ανθών ένα ειδικό «διχτάκι» (τούλι), από το οποίο μπορούσε να περάσει ο αέρας, αλλά όχι οι μέλισσες, στα υπόλοιπα δεν τοποθετήθηκε δίχτυ. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι οι ακτινιδιές, στις οποίες δεν είχε τοποθετηθεί δίχτυ κάνανε πολύ μεγαλύτερους καρπούς σε σχέση με τα υπόλοιπα (για να είναι καλός σε μέγεθος ένας καρπός πρέπει να έχει 1000-1300 σπόρια).
Για το λόγο αυτό, ο κ. Έξαρχος προτείνει στους Έλληνες ακτινιδιοπαραγωγούς να βρούνε μελισσοκόμους και να τοποθετήσουν 2-3 κυψέλες ανά 4 στρέμματα για ακτινιδιώνες που περιβάλλονται από άλλα χωράφια με ακτινιδιές και 4-5 κυψέλες ανά 4 στρέμματα για απομονωμένα κτήματα. Οι κυψέλες μπαίνουν σε ηλιόλουστες προστατευμένες θέσεις όταν θα έχει ανθίσει το 20% των θηλυκών ανθών. Ακόμα, οι ακτινιδιοπαραγωγοί πρέπει να φροντίσουν να κουρέψουν τα γειτονικά χόρτα για να μην υπάρχει ανταγωνισμός από άλλα άνθη, και να φροντίσουν εφόσον την περίοδο αυτή είναι ξηρικός να ανεβάσουν από πολύ πρωί τη σχετική υγρασία στο κτήμα. Άξια αναφοράς είναι η συμβολή των «βομβίνων» που είναι πιο μεγαλόσωμοι άρα και πιο αποδοτικοί από την μέλισσα στη μεταφορά της γύρης.
Ως γνωστόν, τα άνθη του ακτινιδίου περιέχουν μόνο γύρη και όχι νέκταρ και για το λόγο αυτό πρέπει οι μελισσοκόμοι που θα κάνουν την εγκατάσταση των κυψελών στον οπωρώνα να προσθέτουν στην κυψέλη κατά διαστήματα μείγμα ζάχαρης και νερού, ώστε οι μέλισσες να μην ζητήσουν τροφή εκτός του ακτινιδιώνα. Τέλος, δεν πρέπει να γίνεται ψεκασμός με φυτοπροστατευτικές ουσίες κατά την περίοδο αυτή (παρά μόνο στο τέλος της ανθοφορίας κατά την πτώση των πετάλων για τον «βοτρύτη»). Ακόμη στις περιπτώσεις που στο κτήμα υπάρχει αντιχαλαζιακό δίχτυ, αυτό πρέπει να ανοίγει γιατί διαταράσσει την πλοήγηση των μελισσών.
